مولفه های روانشناسی مثبت در داستان های مثنوی معنوی

روان‌شناسی مثبت‌نگر نه تنها برای بهبود و ایجاد توانمندی های افراد، بلکه به‏ منظور پرورش تاب‌آوری، بهبود کیفیت زندگی و ایجاد سپری در برابر عود نشانه‌ها، ایجاد گردید.

افزایش توانمندی‌ها و صفات مثبت بایست مؤلفه‌های اصلی هر روند درمانی باشد؛ چرا که این مداخلات نشانه‌های بیماری را کاهش داده، از عود آنها جلوگیری می‌کنند و باعث اصلاح کیفیت زندگی می‌شوند. دکتر افضل السادات حسینی و همکاران در مطالعه ای پژوهشی به تحلیل و بررسی مؤلفه‌های روان‌شناسی مثبت در داستان‏های مثنوی معنوی پرداخته و کاربرد آن را در تربیت دورة نوجوانی شرح داده اند.

نتایج این مطالعه نشان می دهد که مؤلفه‌های روان‌شناسی مثبت، از جمله امید، خوش‌بینی، شادی، رضایت، فضایل اخلاقی، بخشش، انعطاف‌پذیری، شکرگزاری و تشکر، مراقبه و معناجویی در داستان‌های مثنوی معنوی سبب شکوفایی و توسعۀ توانمندی‌های درونی و کسب فضیلت‌های اخلاقی می‌شود.

این مؤلفه‌ها نوجوانان را قادر می‌سازد تا با ناملایمات، بحران‌ها و سایر رویدادهای نامطلوب زندگی کنار بیایند، به سلامت جسمی و روانی دست یابند و به بهبود روابط فردی، خانوادگی و اجتماعی‌ نایل گردند.